Sterker dan schizofrenie

Vertaler Audrey Liauw 

Over het boek:
Richard Carlson jr. kreeg de diagnose paranoïde schizofrenie toen hij eenentwintig jaar oud was. Zijn ziekte manifesteerde zich voor het eerst toen hij een jonge tiener was. Langer dan een decennium heeft de moderne psychiatrie Richard miskend. Totdat zich een incident voordeed waaraan de politie te pas kwam en het eindelijk tot hem doordrong dat zijn diagnose echt was. Toen kon het lange herstelproces werkelijk beginnen. Ruim tien jaar later is zijn toestand drastisch verbeterd. In de loop van zijn behandeling is Richard ook hersteld van depressie, obsessieve-compulsieve stoornis en lethargie.
Laat hetgeen Richard is overkomen niet gebeuren met jou, een naaste of een patiënt die te maken heeft met ernstige psychische klachten. Wees altijd eerlijk tegen elkaar en tegenover je psychiater. Patiënten, familieleden, verzorgenden, studenten en mensen met een medisch beroep die meer willen weten, kunnen terecht op www.survivingschizophrenia.com (Engelstalig).

Over de schrijver:
Richard Carlson jr. is schrijver van kinderboeken en coming-of-age-romances. Hij is een hoogsensitief persoon (HSP), en heeft paranoïde schizofrenie en een obsessieve-compulsieve stoornis. Je vindt meer informatie over hem op www.rich.center (Engelstalig).

Hoofdstuk 1

Wees eerlijk

Luister alsjeblieft, want dit is belangrijk.

Het belangrijkste wat ik heb geleerd van het omgaan met mijn ernstige geestesziekte, is dat je eerlijk moet zijn tegenover jezelf en anderen. Eerlijkheid is niet alleen de hoeksteen van een succesvol en bevredigend leven; zonder eerlijkheid kun je niet de behandeling krijgen die je nodig hebt of werkelijk herstellen.

Verspil geen jaren van je leven aan het vertellen van leugens.

Omdat ik niet eerlijk was tegenover mijn psychiaters en familie, ben ik langer dan tien jaar niet adequaat behandeld. Dat zijn tien jaren van mijn leven die ik niet terugkrijg.

Aarzel niet om meteen te beginnen met eerlijk zijn. Je leven kan ervan afhangen.

Hoofdstuk 2

Geboren in New York City

De ooievaar heeft me begin jaren 1970 in mama's armen gelegd. Mijn ouders behoorden tot de katholieke middenklasse en we woonden in een mooie straat bij een joodse wijk. Wist je dat mensen met schizofrenie vaker in een stedelijke omgeving worden geboren en wonen? Ik heb een groot deel van mijn jeugd in New York City doorgebracht en dus vraag ik me vaak af in hoeverre dat van invloed is geweest.

Mama was een hardwerkende vrouw die thuisbleef om te zorgen voor mij en mijn broertjes, Mike en Steve. Papa was een geweldige vader en een goed voorbeeld voor mij. Hij nam me een keer mee naar zijn werk bij het afvalwaterzuiveringsbedrijf. Hij en mama waren beiden heel zorgzaam. Ons leven was zo goed als perfect.

Mijn vroegste herinneringen gaan terug naar mijn grootouders, die de benedenverdieping van ons huis bewoonden. Mijn ouders, broers en ik woonden boven. Elke morgen rende ik in mijn pyjama de trap af, naar mijn grootouders. Opa was uit Polen geëmigreerd toen hij zeventien jaar was. Oma was in Amerika geboren, maar in Polen opgegroeid. Ik was dol op haar. Een van mijn levendigste herinneringen is aan oma die pierogik klaarmaakte voor het avondeten. Mijn Poolse achtergrond is heel belangrijk voor me, juist vanwege mijn grootouders.

Mijn grootvader was een uitstekend rolmodel. Ik kon niet wachten om groot te worden en precies als hij te zijn. Ik keek op naar papa, die een fantastische vader was, maar ik herinner me opa het beste. Hij was een aardige man en samen maakten we vaak lange wandelingen door de stad.

Toen ik vier jaar was, heb ik eens met mijn speelgoed-Batmobile bandensporen gemaakt in het verse cement dat onze buurman, Teddy, in zijn voortuin had gelegd en opa heeft het cement toen voor me gladgestreken.

Opa was kaal, droeg een dikke bril en had de geur van de sigaren die hij rookte.

"Niet doen!" riep opa toen hij me door het raam zag, "nee!" Maar ik reed verder met mijn nieuwe Batmobile, door het verse cement. De banden van de Batmobile en mijn handjes kwamen onder opdrogend cement te zitten. Terwijl opa naar buiten rende, piepte de zon door de wolken heen.

"Vroem, vrooeem, vroooeeem!" ronkte ik en ging nog harder rijden met de Batmobile. Batman en Robin moesten de slechterik Joker te pakken krijgen!

Opa greep me bij de pols en trok mijn speelgoedauto uit de derrie. Ik verzette me al roepend "opa, nee!" terwijl ik mijn rug bolde en mijn autootje stevig vasthield, in een poging mijn spieren niet te bewegen. Hij nam me mee de steile trap af naar onze kelder om mijn handen grondig te wassen.

Maar de Joker! Ik moet Batman en Robin helpen!

"Speel niet in het cement, Richard!" brieste hij. Als hij boos was, klonk zijn Slavische accent nog geprononceerder.

"Mobile", zei ik en wilde verder spelen, al was hij bezig mijn mouwen op te stropen. In plaats van me mijn speelgoed terug te geven, schrobde hij het en waste daarna mijn handen.

Ik voelde me nog altijd geroepen om Batman te helpen en vroeg of ik in de achtertuin mocht spelen. Toen hij me liet gaan, sprintte ik naar de grond waar een rij enorme rozenstruiken groeide. Het begon te tintelen in mijn borstkas toen ik door de vochtige aarde naar mijn reddingsmissie racete.

"Vrooeem, vroem, vroooeeem!" De Batmobile spoedde zich naar Gotham Bank.

Ik heb de Joker tegengehouden! Ik ben een held!

Ik wist dat mijn ouders en grootouders veel van me hielden.

Ontvang dit boek vandaag nog!

Bol.com

Amazon.nl

Amazon.de

Amazon.fr

Amazon.co.uk

Amazon.com

Amazon.ca

Amazon.co.jp